طرح های بی سر و ته 2

من یک شاگرد ساده ام. قدری پیرامون طرح و برنامه ریزی در سطح دستگاه ها و سازمان ها مطالعه داشته ام. شاید آشپز نباشم اما آنقدر میدانم که یک غذا بی مایه است یا در پخت آن اندیشه و حکمتی به کار رفته است.

گاهی در عرصه های مختلف فرهنگی مسئولیت هایی پیشنهاد میشود. که غالبا  قرار گرفتن در برنامه و طرحی از پیش تعیین شده است. طرحی که یقین داری غلط است و نادرست آن بر درست اش میچربد. با ورود به طرح و اندکی بررسی میبینی که افراد در حال تایپ گزارش کار ، فاکتورسازی، عکس های تقلبی و .اند و  نه اینکه آدم های بدی باشند نه! اتفاقا خیلی هم خوب اند اما جرئت اینکه بگویند این کار نمیشود و آجر اولش را کج گذاشته اند را ندارند. بیم از کار برکنار و مورد تمسخر واقع شدن هست.

و خیلی ترس های دیگر.

اینجور مواقع خیلی محترمانه به فرمانده یا مدیریت کار عرض میکنم که فلان جا مشکل دارد. مثال بزنم : برنامه ایی در حوزه جنگ نرم را تدارک دیده اند. طرح برای تمام استان های کشور به صورت یکسان ارسال شده و همه نهاد ها به صورت مشابه ضمانت اجرا دارند. یک  گوشه کار اینست که در همین شهر کوچک ما خرم آباد 8 تیم سایبری متشکل از انیمیشن ساز، مستند ساز؛ طراح پوستر و .گرد هم آیند. دقت کنید 8 تیم با تمام مخلفات در خرم آبادی که به سختی طراح پوستر کاربلد صاحب ایده یافت میشود. حال شما بعنوان یک مدیر جزء خودت را حلق آویز کن که چنین چیزی نداریم و اساسا گزاره مورد نظر نر است. مدیر بالادستی تو نمیپذیرد یا نمیخواهد که بپذیرد که الا و لله شما باید گاو مذکور را بدوشی. شاید او هم از بالادست خود به جبر مامور است. شاید غرور طایفه ایی به او اجازه نمیدهد به مدیریت کل چنین گزارش کند. شاید هم کهنه سربازی است به جامانده از عصر آهن که جنبش نرم را با چکش قصد هدایت دارد . نمیدانم مسئله کجاست. مسئله ایی که هر روز و ساعت با آن درگیرم و نمیدانم به کدام گوشه ی طره پرچینش سنجاق زنم. شاید اگر طراح بخشنامه تفاوت های اقلیمی، امکانات و . را در نظر میگرفت برای چنین موقعیتی فرصت آموزشی دو ساله لحاظ میکرد تا نیروی دوره دیده جهت اجرای طرح تربیت شود اما چه چاره که طرح یکیست و بخشنامه یکی و خدا یکی!



و اگر این آخری دوتا بشود قطعا طرح همانست و یکی باقی خواهد ماند!!!